Πρόσφατα στο προφίλ της στο Facebook η καλή μου φίλη, Έλενα έγραψε: «Isixia!!!!!!!! Kimithikan!!!!! Mia fora ton xrono ginete afto!!!!!»

Όλες φυσικά χαμογελάσαμε όταν είδαμε το status, που μοιράστηκε μαζί μας η Έλενα. Όσες δεν την ξέρουν όμως αρκετά καλά, μάλλον θεώρησαν ότι απλά υπερβάλλει!!! Αλλά η Έλενα το εννοούσε αυτό και γι' αυτό το έκανε και στάτους!

Λοιπόν, εγώ δεν θα μιλήσω εξ ονόματος της Έλενας! Εξάλλου, έχω κατά νου να της ζητήσω να καταγράψει αυτή κάποια από τις «περιπέτειές» της με τα δύο «αντράκια» της. Όμως, ξέρω ότι και εγώ όπως και η Ελένα και κάποιες ακόμα μητέρες, έχουμε πλέον χάσει αυτό που εγώ λέω: το τρένο του ύπνου!

Η δική μας χαλαρότητα και το δικό μας «ωχ αδερφέ» έκαναν τα παιδιά μας να απεχθάνονται το κρεβάτι τους και πολλές φορές να γίνονται... «νυχτοπούλια», με αποτέλεσμα οι ίδιες πλέον να αναθεματίζουμε την τύχη μας και να αποζητάμε έστω και δύο ώρες χωρίς τις κατά τα άλλα «γλυκές» φωνούλες τους!

Η Έλενα, λοιπόν, όπως και εγώ, αλλά και σίγουρα και κάποιες από εσάς δεν κυνηγήσαμε ποτέ τα παιδιά μας να πάνε στο κρεβάτι την προκαθορισμένη ώρα. Προτιμήσαμε να τα έχουμε μαζί μας ξύπνια, όταν επιστρέφαμε αργά από τη δουλειά ή να τα χώνουμε στην αγκαλιά μας, βλέποντας λίγη τηλεόραση, ενώ παράλληλα η πρώτη μας επιλογή σε κάποια έξοδό μας ήταν να τα πάρουμε μαζί μας (αν φυσικά αυτό ήταν εφικτό), άσχετα με το πόσο θα αργήσουμε όλοι μαζί να επιστρέψουμε στο σπίτι!

Ετσι, τα μάθαμε να ακολουθούν το πρόγραμμα των μεγάλων, επιλέγοντας εν γνώσει μας να παρατείνουμε πολλές φορές την ώρα που θα πέσουν για ύπνο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αυτό πάντα θα μας αρέσει!

Αμ δε! Υπάρχουν στιγμές που πλέον η αντοχή των δικών μου παιδιών στην αυπνία με εξοντώνει! Υπάρχουν ώρες που ακούω τον εαυτό μου να ωρύεται για να πάνε οι δύο «δεσποινιδούλες» μου στα κρεβάτια τους, για να ακούσω τον άντρα μου να επισημαίνει: «μη τις φωνάζεις! Εμείς τις κάναμε έτσι» και να έχει δίκιο!

Γιατί, όπως πάντα λέω στις φίλες μου, τα παιδιά μας εμείς τα μαθαίνουμε! Και μετά έχουμε και το θράσος να τους ζητήσουμε και τα ρέστα!

Αμ τι νόμιζες κυρία μου… όταν εσύ καθόσουν τα καλοκαίρια στις διακοπές με την παρέα σου έξω έως τις 2 και τις 3 τα ξημερώματα, με το ένα μωρό στο καρότσι και το άλλο να τρέχει γύρω γύρω από τα τραπέζια, αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνεις με δύο παιδιά να μην κλείνεσαι μέσα στο δωμάτιο από την ώρα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων και μετά, δεν θα είχε αυτό επιπτώσεις στο μέλλον;

Τώρα, λοιπόν, όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε, αγαπημένη Έλενα, αν και νομίζω ότι λόγω ιδιοσυγκρασίας, ούτε εσύ αλλά ούτε εγώ, αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, θα αλλάζα κάτι! Αφού και οι δύο κάναμε, αυτό που μας αρέσε εκείνη τη στιγμή!

Χριστίνα Αμερικάνου
christina.amerikanou@mother.gr